اتصال کوتاه

.

.

دارندگان تلفن‌های قدیمی با این مساله روبرو شده‌اند: زمانی می‌رسد که در گوشی صدای خش‌خش شنیده می‌شود و از آن سوی سیم شکایت می‌شود که صدای شما با کیفیت خوبی دریافت نمی‌شود.

در چنین وضعیتی اغلب بیرون آوردن دهنی و زدن آن روی کف دست مشکل را حل می‌کند، چرا که ضربه‌ی ملایم مکانیکی سبب می‌شود تا دانه‌های کربن در داخل محفظه‌ی میکروفن (دهنی) اندکی جابجا و از حالت چسبندگی خارج شوند. اما این راه حل تا ابد کار نمی‌کند و بالاخره روزی فرا خواهد رسید که راهی جز عوض کردن آن با یک میکروفن نو باقی نمی‌ماند.

کپسول‌های دهنی تلفن‌های قدیمی با دانه‌های ریز کربن پر شده‌اند (میکروفن کربنی / میکروفن ذغالی). هنگامی که ممبران این میکروفن‌ها بر اثر فشار صوتی ناشی از حرف زدن به حرکت درمی‌آید، مقاومت اهمی آن متناسباً تغییر می‌کند. این کلِّ طرز کار دهنی تلفن‌های قدیمی است که نزدیک به صد سال در خدمت بشر بوده است.

چالش مهم در ارتباط با این نوع میکروفن، خراب شدن آن بر اثر گذشت زمان است، طوری که هر چند سال یک بار باید با یک کپسول نو جایگزین شوند.

از سال‌های1980 (دهه‌ی 60 خورشیدی) میکروفن‌های ذغالی با میکروفن‌های خازنی (میکروفن الکترِت) که در درون خود دارای یک طبقه تقویت‌کننده هم هستند، جایگزین شدند. اما امروزه، حتی پیدا کردن این کپسول‌های دهنی ترانزیستوری نیز در بازار آسان نیست. همچنین باید اضافه کرد که فقط تعداد کمی از این کپسول‌ها واقعاً خوب در جای خود در گوشی می‌نشینند، زیرا اغلب کپسول‌های دهنی جدید برای اتصالات کانکتوری نر و مادگی پیش‌بینی شده بودند و در نتیجه خیلی پایین در جای خود قرار می‌گیرند.

اینجاست که «هنرِ ساختن» به کمک می‌آید.

از کپسول دهنی جریانی عبور می‌کند که صدای دریافت شده توسط دهنی روی آن سوار و مدوله می‌شود. میکروفن ذغالی، بنا به ماهیت کم‌اهمی که دارد،  شبیه یک مقاومت متغیّر عمل‌کرده و می‌تواند بی‌واسطه بر عبور این جریان تاثیر گذارد و صدا را بر آن سوار کند. در مقابل، اما، میکروفن‌های خازنی عناصری با مقاومت داخلی بسیار زیاد هستند که برای استفاده در دستگاه تلفن باید به یک مدار تقویت‌کننده و پایین‌آورنده‌ی امپدانس مجهز شوند.

تصویر زیر مدار چنین تقویت‌کننده‌ای را نشان می‌دهد. این مدار کوچک را باید روی یک قطعه «ویروبورد» (فیبر پرسوراخ) که به اندازه‌ی قطر داخلیِ محل استقرار دهنی در گوشی به شکل دایره بریده شده است، مونتاژ شود.

.

.

.

نقاط اتصال A و B با سیم‌های نازک به اتصالات کپسول دهنی متصل خواهند شد.

چنان که در شماتیک بالا دیده می‌شود، یک زوج ترانزیستور که به صورت «دارلینگتون» مداربندی شده‌اند. برای این ترانزیستورها باید انواعی را که دارای «بهره‌ی جریان» بالا هستند انتخاب کرد (مانند BC546B یا BC546C). این زوج توسط مقاومت یک مگااهمی طوری تنظیم شده‌اند که ولتاژی میان 3 تا 5 ولت در مسیر کلکتور-امیتر آن‌ها افت کند.

سیگنال خروجی از میکروفن از طریق خازن 2 به بیس ترانزیستور داده شده و تقویت می‌شود. وظیفه‌ی خازن 1 صاف کردن ولتاژ خط تغذیه‌ی مدار است. دیود زنر 1 از آسیب‌دیدن میکروفن در برابر ولتاژ بالای خط تغذیه حفاظت می‌کند.

میکروفن از نوع الکترت (خازنی) است که بیشینه ولتاژ تغذیه‌ی آن‌ها نباید از 10 ولت تجاوز کند.

استفاده از یکسوساز با مداربندی پل دیودی ضرورت دارد، زیرا به مدار ما اجازه می‌دهد مستقل از پلاریته‌ی خط تلفن و اتصالات آن، قطب‌های مثبت و منفی درست به مدار برسند و جابجا نشوند. در تصویر، پل با استفاده از دیودهای 1N4148 یا مشابه ساخته شده است

مقاومت 4 برای تامین مقاومت داخلی کافی تعبیه شده و در صورت لزوم می‌توان مقدار اهمی آن را تا 200 اهم هم پایین آورد.

.

.

.

مطالب مرتبط:

.

.

.