اتصال کوتاه

.

.

.

این پروتکل اعصاب‌سوز!

چهار روز است درگیر یک پروتکل ارتباطی الکترونیکی هستم به نام I²C .

فکر کنم حداقل دو هفته دیگر هم برای «تسلط عادی» بر این پروتکل و شیوه کدنویسی میکرو برای آن نیاز داشته باشم. در این مدت خواب و خوراک درست و حسابی ندارم و چندین بار در اثر فشار عصبی و پیچیدگی این پروتکل و کاربرد و کدنویسی‌اش خواب را برای تجدید قوا به ادامه کار ترجیح داده‌ام. ساعات خوابم به کلی بهم ریخته است. گاهی صبح زود و گاهی نیمه‌شب بیدار می‌شوم و ادامه می‌دهم. اما چرا این مطالب را برای شما می‌گویم؟

علت‌اش این است که به عنوان یک ایرانی حس می‌کنم در کشوری به دنیا آمده‌ام که در آن مردم  به جزییات توجه کافی نمی‌کنند. برای همین است که خودرویی می‌سازیم که در ترکیب با عوامل دیگری مانند عدم دقت در جزییات قواعد رانندگی، عدم دقت در رعایت جزییات اجرایی راه‌ها و جاده‌ها... هزاران کشته می‌گیرد، روی گسل زلزله و در حریم رودخانه خانه‌می‌سازیم و... نمونه‌ها و آثار این بی‌دقتی به جزییات را در اطراف‌مان به راحتی می‌توانیم ببینیم. 

در یک برنامه تلویزیونی شنیدم که یک مَثَل آمریکایی است که می گوید «جزییات مهم است!» این جمله‌ی ساده به نظرم بسیار اساسی است و باید دایم در ذهن من و شمایی باشد که علاقمند به الکترونیک و ساخت و تولید هستیم. بسته به نوع محصول تولیدی و آستانه‌ی خطای قابل پذیرش در آن، باید تمام جزییات را در نظر داشت و الا محصول نهایی در صورت موفقیت هم دقت لازم را شامل نخواهد شد.

در مورد افرادی که متاهل نیستند و گرفتاری‌های رایج زندگی متاهلی را ندارند، چنین تخصیص وقت و تلاشی تا حدود زیادی ممکن است و الا، در صورتی که متاهل باشید، بعید می‌دانم بتوانید در یک فرهنگ خانواده‌محور مانند ایران تا این حد امکان تخصیص وقت داشته باشید.

به پروتکل برگردیم. این پروتکل ساخت شرکت فیلیپس است و در سال 1982 عرضه شده است و هم اکنون چنان کاربرد وسیعی دارد که بعید است دستگاهی دیجیتالی در اطراف شما باشد و این پروتکل را درون خودش نداشته باشد. معماری بسیار زیبا و دقیقی دارد و به طور خلاصه «زبان گفتگوی بین قطعات است». تحت این پروتکل قطعات همدیگر را صدا می زنند و به حرف همدیگر گوش می‌دهند و از قطعه یا قطعات ارشد پیروی می‌کنند! همه این‌ها در یک اتصال دوسیمه و تا بین هزار و اندی قطعه ممکن شده است.

.

.
قطعه‌ای که از آن در پروژه‌ام استفاده می‌کنم ساخت شرکت «میکروچیپ» است و غم‌انگیز این که، به سبب تحریم، وب‌سایت این شرکت بر روی ایرانی‌ها بسته است. حالا حساب‌اش را بکنید که بدون دسترسی به مستندات، لازم باشد به طراحی بپردازید! به همین دلیل یکی از طرفداران قرارداد 25 ساله بین ایران و چین هستم و امیدوارم این قرارداد زمینه دسترسی ما به درگاه‌های درستی از تکنولوژی، را ضمن حفظ استقلال، فراهم کند.

چینی‌ها میکروهای خوبی ساخته‌اند و شرکت Gigadevice اکنون تبدیل به سومین شرکت سازنده‌ی افزاره‌های نیمه‌هادی در دنیا شده است.

در یکی از مطرح ترین کتاب‌های میکرو در ایران، یعنی کتاب «جابر الوندی»، فقط 9 صفحه به این پروتکل اختصاص داده شده و نهایتاً هم با اشاره به یک کاربرد بسیار سطحی، کل مطلب تمام شده است. در بخش «پیوست‌ها» توضیحاتی در رابطه با کاربرد این پروتکل و ساختار و شیوه‌ی استفاده در یکی از قطعات میکروچیپ قرار داده شده است و این تنها مربوط به یک قطعه است و در رابطه با قطعات دیگر شما باید به داده‌برگ آن افزاره‌ها و در عمل  به رجیسترها و نحوه‌ی برقراری و اجرای این پروتکل در آن قطعه مراجعه کرده و مجدداً ویژگی‌های آن را دقیق بررسی نمایید.

علی‌رغم جستجوی زیاد، منبع فارسی و منسجم دیگری در این رابطه پیدا نکردم و بطور خلاصه برای درک این پروتکل و استفاده عملی و دقیق از آن باید ساعت‌ها و بلکه ماه‌ها وقت بگذارید تا بتوانید بگویید "این را خوب بلدم!" 

حساب‌اش را بکنید در دانشگاه چقدر وقت برای این موضوع گذاشته‌اند؟ و چیزی را که یک مدرس دانشگاه به 500 دانشجو نمی‌آموزد، تک‌تک آن 500 دانشجو در دوران اشتغال، که باید با کار خود ارزش افزوده و ثروت ایجاد کنند، مجبورند مانند من به جستجوی منابع و یادگیری بپردازند.

.

.

نویسنده: سعید خون‌گرم خوش

.

.

مطالب مرتبط:

شیطان در جزییات لانه دارد... و بیش‌تر

.

.

آخرین به روز رسانی:

.

.

.