اتصال کوتاه

.

.

.

امروز می‌خواهم وسیله‌ای را که چند سالی است از آن هنگام کمر درد، پا درد و... استفاده می‌کنم، خدمت‌تان معرفی کنم. وسیله‌ی سودمندی که از آن خیلی راضی هستم. این وسیله چیزی نیست بجز یک «گرمکن» برقی که به صورت کمربند پهنی ساخته و دوخته شده است.

.

.

یکی از روزهایی که شدت درد مرا در مطب یک فیزیوتراپی فرود آورده بود، متخصص حرکت‌درمانی پس از دیدن آن  به من گفت: «این هیترِ شما کارِ همان کیسه‌ی آب جوش یا لامپ پرتو فروسرخ را که در فیزیوتراپی‌ها به کار برده می‌شود، انجام می‌دهد.»

البته سلیقه و تجربه خوانندگان اصلا قابل قیاس با من نیست و مطمئن هستم شمای خواننده اگر آن را مفید تشخیص دهید حتما آن را بسیار زیباتر و کاربردی‌تر خواهید ساخت. با خود اندیشیدم حتما کسانی در این روزها از جمله خودِ من جرات رفتن به فیزیوتراپی را ندارند و نظر به اینکه کیسه آب جوش ممکن است بر اثر سوراخ شدن موجب سوختگی گردد، این وسیله می‌تواند جایگزین کیسه آب جوش گردد و می‌توان از آن ساعت‌ها استفاده نمود.

.

.

تصاویر خود گویا هستند فقط ذکر چند نکته را لازم می دانم:

1. ترانس مورد استفاده من 220 به 15 ولت است که از  یک دیمر در مسیر پیچش اولیه‌ی 220 ولت آن برای تنظیم حرارت گرمکن استفاده نموده‌ام. البته 15 ولت برایش زیاد است من هرگز ولوم را بیش از 50 درصد باز نمی‌کنم چون بسیار داغ می‌شود و خواهد سوزاند.

2. قطر سیم المنت 0/30 است و مقاومت دو سرِ آزاد آن 9 اهم می باشد. در نصب کردن این سیم در قسمت اصلی کمربند باید فاصله‌ی گردش سیم را با توجه به طول سیم حساب کرد و سپس با سلیقه، منظم و یکدست آن را زیر و رو در داخل کمربند گرداند. برای اتصال دو سر المنت می توان از ترمینال سیم معمولی و یا از کفشک کابل پرسی استفاده کرد.سیم‌های ارتباطی از المنت به ترانس باید دارای انعطاف زیاد بوده و  به اندازه‌ی کافی بلند در نظر گرفته شود که به کاربر کمربند مقداری امکان حرکت بدهد. همچنین، چون جریان عبوری از المنت در حدود 5 آمپر است، خوب است برای این ارتباط از سیم افشان با سطح مقطع 2/5 میلی‌مترمربع استفاده شود.

نکته‌ی مهم: چنان‌چه هنگام دوختن المنت به پارچه، المنت قطع شد، هرگز سعی در پیچاندن دو سر قطع شده به هم ننمایید، چرا که دمای این نقطه بسیار بالاتر از بقیه سطح خواهد رفت که نه تنها باعث سوختگی پوست می‌گردد، بلکه کاربر ناگزیر مجبور به پایین آوردن دما خواهد شد که عملاً کمربند اثر لازم را در کاهش درد نخواهد داشت.

.

.

سیم‌های ارتباطی کمربند به منبع تغذیه را دو تکه‌ای در نظر گرفتم، طوری که کمربند بتواند از منبع تغذیه کاملاً جدا شود. این به جمع کردن کمربند در مواقعی که استفاده نمی شود و در نظافت و تمیز کردن آن کمک می‌کند. اتصال دو تکه سیم را با جک و فیش بازیابی شده از یک وسیله‌ی الکتریکی بازنشسته  برقرار کردم.

3. از آنجا که رطوبت تاثیر بهتری بر محل درد دارد - کما اینکه در فیزیوتراپی ها هم از «هات بگ» استفاده می‌کنند، من از پلاستیکی به نام «سیل پَد» که بخاطر خراب شدن، دیگر برای استفاده در اجاق (فر) مناسب نبود به این صورت استفاده می‌کنم که آن را روی المنت گذاشته و سپس یک حوله کوچک مرطوب را روی آن قرار می‌دهم تا رطوبت باعث ایجاد اتصال کوتاه در المنت نگردد. آنگاه این حوله روی بدن قرار می‌گیرد و با دیمر شدت گرما را تنظیم می‌کنم.

4. برای آن که ورقه پلاستیکی بر روی المنت سُر نخورد، این مجموعه را درون یک استوانه پارچه‌ای گذاشته (کیسه‌ای که ته ندارد ) و به یک انتهای آن چند کوک زده‌ام تا بتوان برای شستشو به راحتی آن را در آورد. البته دوختن دکمه به یک طرف آن ایده‌ی بهتری است.

5. پارچه‌هایی که دارای الیاف مصنوعی مانند پلی‌استر هستند، برای دوختن این کمربند گرمایی مناسب نیستند و باید از پارچه‌های ضخیم و مقاوم نخی/کتان/پنبه استفاده شود.

من از آنچه که در خانه و در میان وسایلم در اختیار داشتم برای ساخت این گرمکن استفاده کردم. بنابراین، تعجب نکنید که چرا مثلاً ترانسی با ولتاژ کمتر یا سیم المنتی با مقاومت اهمی بیش‌تر را به کار نگرفتم.

پیشنهاد می‌کنم در ساختن این دستگاه از یک ترانس بیشینه 12 ولتی 5 آمپری و طولی از سیم المنت به قطر 0/30 میلی‌متر که در حدود 10 اهم مقاومت داشته باشد، استفاده کنید.

سیم المنت مورد استفاده نه باید آنقدر نازک باشد که به سادگی پاره شود و نه آن قدر ضخیم باشد که استفاده از کمربند را مشکل کند. بنابراین، همین قطر 0/30 میلی‌متر مناسب به نظر می‌رسد.

.

حرارت مورد نظر چگونه انتخاب می‌شود؟

با قرار دادن یک دیمر در مسیر تغذیه‌ی پیچش اولیه‌ی ترانس، می‌توانیم ولتاژی را که به آن اعمال می‌گردد، تغییر دهیم و آن را از صفر تا 220 ولت کم و زیاد کنیم. در نتیجه، ولتاژ پیچش ثانویه‌ی ترانس هم متناسباً تغییر می‌کند و با کم شدن ولتاژی که در اختیار المنت قرار می‌گیرد، انرژی تلف شده و حرارت ایجاد شده در آن کم می‌شود و بر عکس.

به شما پیشنهاد می‌کنم اجازه ندهید که دمای المنت از 65 درجه‌ی سانتی‌گراد تجاوز کند. این کار را می‌توان با اضافه کردن یک پتانسیومتر به مدار دیمر و سری کردن آن با پتانسیومتر دسته‌دار دیمر انجام داد. به این ترتیب که دیمر همواره یک «پیش‌مقاومت» در مدار تنظیم داشته باشد که هیچوقت اجازه‌ی بالاتر رفتن ولتاژ موثر خروجی از یک مقدار معین را که متناظر با بیشینه‌ی دمای المنت است، ندهد. مقدار اهمی این پتانسیومتر می‌تواند در حدود یک‌سوم مقدار مقاومت اهمی پتانسیومتر اصلی دیمر باشد.

دیمر را خودم ساختم، اما از دیمرهای آماده که به شکل کلید برق به صورت حاضری در الکتریکی‌ها به فروش می‌رسد نیز می‌توان استفاده کرد.

.

.

در مسیر ارتباط دیمر با برق یک فیوز  0/5 آمپر پیش‌بینی کرده‌ام که استفاده از آن را فراموش نکنید. مجموعه‌ی منبع تغذیه‌ی کمربند گرمکن را درون یک جعبه‌ی تماماً پلاستیکی عایق نصب کنید و هرگز از جعبه‌ی فلزی استفاده نکنید. ضرورت دارد که قرقره‌ی ترانس دارای خانه‌بندی مجزا برای پیچش اولیه و ثانویه باشد تا تحت هیچ شرایطی، حتی سوختن ترانس، هیچ نوع اتصالی بین پیچش اولیه و ثانویه‌ی آن رخ ندهد و کاربر را دچار برق‌گرفتگی نکند. توان ترانس باید طوری انتخاب شود که دمای ترانس در طول زمان کار از 60 درجه بالاتر نرود. در غیر این صورت ممکن است به ترانس آسیب برسد و همچنین جعبه‌ی پلاستیکی منبع تغذیه دچار تغییر شکل شود.

بار دیگر توصیه‌ی اکید خود را تکرار می کنم: این وسیله می‌تواند برای جسم و جان شما خطرآفرین باشد. آن را نسازید و از آن استفاده نکنید.

.

.

نویسنده:  محمود مهرمنش

سپاس «اتصال کوتاه» را به خاطر این که تجربه‌ی خود را با خوانندگان دیگر به اشتراک گذاردید، بپذیرید.

.

.

مطالب مرتبط:

.

.

آخرین به روز رسانی:

شانزدهم دی 1399 - توضیح در خصوص پارگی سیم المنت

.

.

.