اتصال کوتاه

.

.

به چین غربی خوش آمدید! سازمان بهداشت جهانی (WHO) توصیه می‌کند که کشورهای جهان در رابطه با لزوم تزریق واکسن Covid-19 و فواید آن به جای سیاست اجبار، سیاست اقناع را مد نظر گیرند. اما آقای امانوئل مکرون شیوه دیگری را در پیش گرفته است.

رئیس جمهوری که مدافع «لیبرالیسم» بی حد و حصر در همه‌ی عرصه‌ها می‌باشد، با آزادی‌های عمومی به عنوان یک متغیر تعدیل‌کننده برخورد می‌کند و آن را در مقابل دغدغه‌های عاجل کنونی - پزشکی، امنیتی و حتی جنگی، ناچیز می‌شمارد. ممانعت از سوار شدن میلیون‌ها نفر در قطارها و یا جلوگیری از ورود آن‌ها به رستوران‌ها و سینماها در صورتی که نتوانند مجوز بهداشتی خود را ارائه دهند، که در بسیاری از موارد خود کسبه باید آن را بررسی کنند، از ورود به دنیای دیگری خبر می‌دهد. دنیایی که درگوشه‌ای از کره خاکی، یعنی در چین وجود دارد. در آن‌جا، افسران پلیس با عینک‌های متصل به دوربین‌های حرارتی که بر روی کلاه ایمنی‌شان نصب شده است، می‌توانند فردی را که تب دارد از میان توده مردم تشخیص دهند^(١). آیا ما هم خواستار چنین جهانی هستیم؟

به واقع بدون مقاومت حمله تهاجمی فن‌آوری دیجیتالی‌ای را پذیرفته‌ایم که زندگی شخصی و حرفه‌ای، مبادلات و مراودات و انتخاب‌های سیاسی ما را ردیابی می‌کند. ادوارد اسنودن در پاسخ به این سوال که آیا هنگامی که یک تلفن همراه هک می‌شود، چگونه می‌توان از تبدیل شدن آن به سلاح علیه خودمان جلوگیری کرد، گفت: «انسان‌ها برای محافظت از خود در برابر سلاح‌های هسته‌ای چه می‌توانند بکنند؟ در برابر سلاح‌های شیمیایی یا بیولوژیکی چطور؟ در مواجهه با برخی از صنایع و در برخی حوزه‌ها هیچ حفاظتی وجود ندارد و به همین دلیل است که ما تلاش می‌کنیم گسترش آن‌ها را محدود سازیم.»

آقای مکرون مسیر دیگری را برگزیده و جایگزین کردن شتابان مبادلات انسانی را با تعداد زیادی سایت اداری، روبات، پاسخگوی صوتی، کد ره‌گیری و نرم‌افزار کاربردی، تشویق و ترغیب می‌کند. از این پس رزرو بلیط و خرید آنلاین مستلزم ارائه مشخصات کارت بانکی، شماره تلفن همراه و حتی کارت شناسایی می‌باشد. در دورانی نه چندان دور، امکان داشت به صورت ناشناس سوار قطار شد و یا بدون آن که فیلم‌برداری شود، از شهری گذر کرد و هیچ اثری هم از عبور و مرور خود بر جای نگذاشت. در آن زمان، هم کودک‌ربایی، هم حملات تروریستی و هم بیماری‌های همه‌گیر - و حتی جنگ وجود داشت. از این پس رعایت «اصل احتیاط» حد و مرزی نخواهد داشت. برای مثال، آیا ملاقات در رستوران با شخصی که روزی به خاورمیانه سفر کرده و یا فردی که سابقه بحران‌های شدید روحی دارد یا در تظاهرات ممنوعه شرکت کرده و یا به یک کتابفروشی آنارشیستی سری زده است، مجاز خواهد بود؟ احتمال تمام‌نکردن وعده غذایی در رستوران به دلیل انفجار یک بمب، ترکش گلوله‌ی کلاشینکف یا مشتی در صورت زیاد نیست، اما صفر مطلق نیز نیست... بنابراین، آیا به زودی همه رهگذران نمی‌بایست یک «مجوز عبور مدنی» متضمن فقدان سابقه کیفری و تأیید پلیس به همراه داشته باشند؟ تنها در این صورت آن‌ها می‌توانند بی سر و صدا در موزه‌ی آزادی‌های عمومی که دیگر به «حلقه‌ی مفقوده جمهوری» تبدیل شده است، پرسه زنند.

.

.

نویسنده: Serge HALIMI

دبیر هیات تحریریه لوموند دیپلوماتیک

برگردان: مرمر کبیر

.

.

پانویس‌ها:

١ ـ مقاله «فوریت بهداشتی، پاسخ امنیتی» نوشته فلیکس ترگر، منتشره در نشریه‌ی لوموند دیپلماتیک، ماه مه ٢٠٢٠

.

.

منبع:

لوموند دیپلماتیک فارسی با اندکی حک و اصلاح

.

.

.